Is Love Really a Losing Game?

 

 

 

 

 Is Love Really a Losing Game?

 

The popular song by singer Amy Winehouse 'love is a losing game' has proved to be very emotive. This is a song that depicts the futility of love. This is because love is not always a happy story and, many can relate to this. Love can deal you some blows until you are of the conviction that love is a losing game. However, the question remains, should people take love as a losing game or a game where you can actually win at some point? This is really a personal decision because different people have different experiences when it comes to love. It is very disappointing to loose love that you thought would last for a very long time. However, it is even worse to go through life thinking that love can never come to you. Therefore, the song love is a losing game by Amy Winehouse has some injection to reality but, if you are fixed on finding love, it is vital that you start with a positive attitude.

This is the single element you require to make sure that you are in a position to love. Finding a person to love has proven to be easy but, maintaining that love is pretty hard. These are some of the aspects that saw Amy Winehouse give her sentiments in such a radical way. Love is vital from its very conception and, nurturing it to maturity is a process in which you need to know well. Before you even start dating, it is vital to fix your attitude. Be positive and focus on finding a suitable mate. If you think love is a losing game, you will not be able to open your mind totally to the idea of true love. Of course, there are always concerns and, no one is perfect but, life will require you to take risks.

 

Kuskunluk

Kuskunluk...

 Kırgınlık var bugün aramızda. Sebepli yere sebepsiz yere, durup dururken, ansızın, bir anda oluveren tüm zarfların şahadetiyle oldu bu iş. İçimden geçen bulutların ne kadar da SEYREDILMEYE DEGMEZ olduğunu anlayacak kadar BILINC sahibiyim bugün. Ne kadar da ilginç değil mi? 

Küsmek çocukça bir “SANMA” olayı gibi gelirdi bana.  Çocuk sanar ki âlem onu önemsiyor. Ehemmiyetsizliğine çare niyetiyle başkalarının hareketini tedbirli tedbirli beklemeye koyulur çocuk. Bakar, ne yapacak muhatabı. ILK hareketi ONDAN bekler. Beklerken dudaklarının kabardığını herkesin gördüğünü bile fark etmez. Gözlerinden sevimliliğin bazen uçtuğunu bazense aksine inanılmaz bir cana yakınlığın gelip çöreklendiği vakidir çocuğun çehresinde. Büyük olduğu var sayılan zümrenin küskünlüğü daha da acı bir tohumdur. Bir tarlayı dolduracak ayrık otlarının potansiyel taşıyıcısıdır bu his. Bir ömür boyu ayıklanamayan o tarlanın müsebbibi bir göz dağlaması, bir söz ısırması değil midir? Bir büyüğün gözlerindeki kırgınlığın ne kadar da yakıcı ve yıkıcı olduğunu bilir herkes. Bende de öyle bir yorgunluk ve uyuşuklukla karışık KIRGINLIK var. Sebebini bilemediğim, dile getirmekten korktuğum “SANMAK”larla karışık bir ağırlık.

Ayrılıklardan bahsederken ne kadar da YALNIZ ve ne kadar da UMUTLU oluruz. Hiç gelmeyen huzur ve vuslatın tıpış tıpışını kulak mememizin arkasında hissederek ayrılığa RAZI OLURUZ. Küskünlük ve onun öncesindeki ve beraberindeki kırgınlık ayrılıktan daha kasvetlidir. “Sanmak”ların karıştığı kırılma duygusu tamiri imkânsız hesapların ortasında bırakır adamı. Ayrılık güzelliklere gebeyken küskünlük vaat edilen güzelliği çalar. Hırsızlığın üzerine gururu yama eder bir de. İnsaniliği öldüren bir yan vardır gurur denen illette. Ben’ciliğin doruğa ulaştırdığı bir sahte asalet süsler gururun yakalarını. Silkelese dökülecek tozlardan müteşekkil bir kule kurar kendine gurur. Kafdağı zanneder yığdıklarını. Bir üflemeyle uçuşacak birikintilerin ortasındadır hep.  Gururun pohpohlamasına kanan küskünlük dikenli bir mecra çizer âdem nesline. Sonra bir daha da bir araya gelinmeyecek ilişkiler yumağı sarar. Bu sarmaldan kurtulmanın yegane çözümü kırgınlık ve küskünlük arefesinde, ya da hiç olmazsa hemen akabinde geri dönmek kucağa başvurmaktır. Kucağın açıklığına göre de insaniyet burcunun tepelerine doğru tırmanmaya teşne bir hüviyet kazanır.