Others

Others, I am not the first,
Have willed more mischief than they durst:
If in the breathless night I too
Shiver now, 'tis nothing new.
More than I, if truth were told,
Have stood and sweated hot and cold,
And through their reins in ice and fire
Fear contended with desire.
Agued once like me were they,
But I like them shall win my way
Lastly to the bed of mould
Where there's neither heat nor cold.
But from my grave across my brow
Plays no wind of healing now,
And fire and ice within me fight
Beneath the suffocating night.
 

A.E.Housman

Helpful Resources

Grad school has a high tendency to make one go (at least) slightly berserk. I thought it’d be great to share some of the tools I use to keep myself in line, academically. I hope you find this listing helpful (and it will be adjusted as I discover new and/or better tools).

 File Management
The grad school file management struggle is REAL! Here’s what I use to keep my files organized & backed up:

 Evernote is the salvation of my grad life! There’s a 60MB monthly upload limit for free accounts, but premium accounts get 1GB monthly for a $45 annual fee. Basically, if you can time your uploads right, you don’t ever have to pay.

1.  As can be expected in a master/PhD program, there are TONS of articles & chapter excerpts to read. We get many of them online through our library. When I’m doing online research, I can save websites with helpful tips or research information by using the Evernote Clipper. I just click the cute little extension button at the top of my browser, select the folder, add any tags, & voila!
2. Sharing & collaboration, FTW! Every single note has its own URL, so you can share the link with whomever you wish. Same thing with notebooks and notestacks.
3.  I’ve taken to using my free 2GB account at Dropbox to save things I’m done using for a while. Lots of other people use it to store documents they’re working on from multiple places. Although Dropbox doesn’t have a dedicated email address for uploading, there are several third-party options for that. It’s also great for sharing large files with others (instead of using mediafire, yousendit!, and the like). The same feature can be used to collaborate on documents.

Writing

I LOVE using GoogleDocs because I can access whatever I’m working on from anywhere with an internet connection. I usually start writing here and then either download or copy/paste into MS Word to add in & format the references. But things over at the GooglePlex are moving, so I haven’t had to do this as much. Maybe by the time I get started on my dissertation, they’ll have the ability to connect with RefWorks or maybe create their own reference manager so that I don’t even have to do any of that.

 Grammarly, a grammar-checking program trusted by more than 300,000 students and endorsed by hundreds of universities, helps take care of that!


Books:

I love words (in case you couldn’t tell).  I especially love when they come together as stories or guides.


Bigwords.com is my first stop for book shopping. This site does all the book shopping legwork for you when you’re shopping for deals on books rather than spending half of your stipend or financial aid in the bookstore. If you have memberships to B&N or Amazon Prime, they automatically calculate your discount, so you don’t have to do any double-checking.

Proof- Movie

In recent years, there have been several feature films involving mathematicians, and Proof is one of the good examples. Hopkins plays Robert, a man who at one time was a brilliant young mathematician but is beset by mental illness. The diagnosis is not specified, but one can infer that it is schizophrenia. Paltrow plays Catherine, who seems to have inherited her father’s brilliance as well as his instability.

Robert suffers from an illness that causes him to believe that there are encrypted messages being communicated to him via newspapers and magazines. He attempts to do mathematics during his illness but his efforts reveal not brilliance but the tragic depths of his mental illness. Robert is said to have done revolutionary work in three areas before the age of thirty: game theory, algebraic geometry, and nonlinear operator theory. 

Proof is more about the daughter Catherine than it is about the father Robert. Catherina has extraordinary mathematical ability, allowing her to tackle a research problem for which her limited formal education ought not to have prepared her. Catherine is brilliant but she needs a psychiatric help for depression (or is it schizophrenia, like her father?). And she resists treatment.

….

And an interesting twists: Catherine is female mathematician. When Catherine asks Hal who is a current PhD student at the University of Chicago, if he knows any female mathematicians, he stammers, and eventually says “There’s a woman at Stanford. I don’t remember her name.” “Sophie Germain?” tests Catherine, in response. “Yeah! I think I’ve met her at meetings,” says Hal, revealing his ignorance. The absence of women in mathematics is a theme in the film, but it is also an inconsistency between the film and reality. Nowadays it would be unthinkable for any PhD student in the field not to know of any women mathematicians.

Proof realistically illustrates the world of mathematics and mathematicians. In Proof, though, the mathematical life is more realistically rendered. Three of the four characters (Robert, Catherine, and Hal) work in mathematics. We see them read and study and write. Robert describes the pleasure he feels when mathematical ideas are flowing. Catherine describes to Hal how she felt when doing mathematics, speaking of “beautiful, elegant proofs, like music”. Hal describes his fear that his own mathematics research doesn’t pass muster when compared with Robert’s.

 ..........

After these movies- “Good Will Hunting”, “A Beautiful Mind”, and “Proof”, I suspect that some audiences will draw the following conclusions about mathematicians:

First, mathematicians are disturbed and need psychiatry. Will is emotionally disturbed, John is paranoid and schizophrenic, and Catherine suffers from depression (at least). A reasonable inference is that mathematical talent is itself a psychiatric illness, that madness is a natural result of a mind that can reason mathematically.

Second, mathematicians are arrogant and rude. John is portrayed as obnoxious, such as when he cuts down a colleague by telling him that his ideas have not an ounce of originality in them. Catherine, too, seems rarely to be nice to anyone but her father.

Third, mathematicians are antisocial. Catherine seems to have any friends.  On the other hand, Hal actually describes mathematicians as wild party animals, but that characterization seems to be mostly for laughs, since the stereotype is opposite.

Fourth, mathematicians are competitive and self-promoting. They are more interested in advancing themselves, in being recognized as brilliant, than they are in advancing mathematics.  For instance in Proof, Catherine accuses Hal of stealing mathematical results for his own advancement.

Last, successful mathematicians are young. For example in the movie, Hal worries that he too is over the mathematical hill at age twenty-six. Once mathematicians reach a certain age, Hal in the play suggests that they “might as well teach high school”. In the film, Hal quips “I’m twenty-six. You know “ the downward slope.” About the assumption that mathematical ability is the province of the young, Robert in the play says “this is a stereotype that happens to be true.”

Strangers in the Night

İkidir ilk asal sayı, tüm çift sayıların varlığından sorumlu olan. Hoş, Sagan ve benzeri inatçı matematikçilere göre, asal sayıları ikiden başlatmak bire yapılan büyük bir haksızlıktır. Bu yüzden Sagan, kitabı “Cosmos”da, asal sayıları 1’den başlatır. Aklı sıra devrim yapacak, matematiğe yeni bir soluk getirecek. Gereksiz bir tartışma bana göre. Sever bilim adamları böyle ucu bir yere gitmeyen tartışmaları. Bazen de böyle gereksiz tartışmalardan doğar en yararlı ürünler. Bilemez insan yolun başındayken, yolun sonunda onu neyin beklediğini, hele bir de yol kıvrımlı, yol çatallı, yol labirent gibiyse. 

 ....

Aşk da öyle değil midir çoğu zaman? Kıvrımlı bir labirent ya da kedinin oynamaktan zevk aldığı bir ip yumağı? Yumak, kanepenin ayağının dibinde durur devinimsiz, zararsız. Ama kedi bu, durmaz rahat, oynamak ister, dürter hafifçe. Patilerinin dokunduğu yumak kımıldar, isteksizce, homurdanarak yuvarlanır hafiften. Kedinin hoşuna gider bu, tahrik olur hayvan içgüdülerinin de etkisiyle, hayata kattığı devinimi ve anlamı bulmuştur artık. Bir daha dokunur, bir daha, bir daha, zehir bulaşmıştır artık kanına. Patileri, ağzı, kafası hep birlikte boğuşmaya başlar yumakla; yorulana, usanana kadar oynar onunla. Sonra bırakır gider, ardına bakmadan bir kere; tarumar olmuş bir bahçe geride... Ardına bakmamakla yumağa en büyük iyiliği yaptığını belki kendisi de bilmemektedir, ya da biliyordur da belli etmiyordur. Bilinegelenin aksine ardına bakmak bencilliktir, kendini üstün görmektir, geride kalanın kendi ayakları üzerinde duramayacağına inanmış olmaktır. Aşk acısı –ki bencilliklerin en büyüğüdür- işte böyle kandırır insanı, ağına sarar, boğar onu. 

Müzikçaları tekrar açıyorum. “Strangers in the Night” kaldığı yerden devam ediyor. 

Varsın çalsın, o çalsın ama ben takmayayım kafamı müziğin sözlerine:

Strangers in the night, two lonely people
We were strangers in the night
Up to the moment
When we said our first hello.
Little did we know
Love was just a glance away,
A warm embracing dance away and 

............

Yürüdüm karanlıkta, sağa döndüm, sola döndüm, sonuçta çok güvendiğim yon duygum biliyordum ki en çetrefilli labirentin içine sıkışmış olsam bile, labirentin en az bir çıkışı var olduğu sürece, sonlu bir sürede dışarı çıkacakti beni. Döndüm dolaştım ve yarım saat kadar sonra basladim yere geldim. Güldüm kendime, “Demek dünya yuvarlakmış, seni minik Macellan” dedim icten icte. Tekrar başladım aynı yoldan ama, sağa döndüm, sola döndüm, yokuş çıktım, yokuş indim ama yarım saat kadar sonra kendimi yine başladığım sokağın başında buldum. Sıkılmaya başlamıştım, karnım da acıkmıştı. Bu saatte yollarda ayyaşlardan ve zararsız tinercilerden başka kimse de yoktu ki onlara sorayım, Taksim’e nasıl varacağımı. Hem Beyoğlu bu kadar karışık bir yer değildir ki kaybolayım, ya bende bir şey vardı ya da sinsi bir oyunun içine düşmüştüm. 

Üçüncü sefer için yola koyuldum ama bu defa kararlıydım, bulacaktım yolumu. Az gittim, uz gittim, bayır tepe düz gittim. Bir ara daha önce görmediğim daracık bir sokağa daldım, sokağın üzerindeki dükkanlardan birinden gelen ışığa kanarak. Kıtıpiyoz bir kapısı bile vardı sokağın, eskilerden kalma bir gururu okşayan. Işığa doğru yürüdüm, sağımda solumda miyavlayan kedilere aldırmadan. Karanlıkta pek bir şey seçilemiyordu ama. Dükkanın önüne vardığım. Önce yanlış gördüm sandım, elimdeki su şişesinden bir yudum aldım, seslice yutkundum. Dükkanın camında yazan yazıyı heceleyerek, umulmadık bir yanlış yapmaktan kaçarcasına seslice okudum. 

“Düşperest Haritacısı” yazıyordu gotik harflerle. İçeride kimse görünmüyordu ama ışık açık olduğuna göre birileri mutlaka vardır diye kapıya yöneldim. Kapının ardında beyaz tonton bir kedi vardı, paspas gibi yayılmıştı yere, kuyruğunu altına alıp. Kapıyı hafifçe iteledim, açıldı zorlanmadan kapı, kolundaki zil çıngırdadı gelişimi müjdeler gibi. Kedi huysuzlandı tabii, rahatını kaçırdığım için bana kızmış olacak ki sert sert baktı yüzüme. Sırtını kabarttı, kuyruğunu havaya dikti, ince uzun mırladı ve sonrasında bana arkasını dönüp kitapların arkasındaki küçük kapıya doğru koşmaya başladı. Ben afallamış kediye bakıyordum alık alık. Şimdi cebinden saatini çıkaracak “Geç kaldım, yine geç kaldım” diyecekti sanki. Olur mu olur! Ben daha fazla başıma dert almayayım diye dükkandan çıkmak için arkamı dönmüştüm ki köşedeki masanın altından çıkan bir kız “Bir şey mi aramıştınız? Buyurun yardımcı olayım.” dedi birileri. Benim şaşkınlığımın farkına varmış olacak ki suskunluğumdan yararlanıp sözü benden aldı “Kusura bakmayın, masanın altındaki eski dosyaları düzenliyordum. Buyurun oturun, sıcak çayım var, yeni demledim.” 

Gidersen Yikilir Bu Kent; Narrow Alleys

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider  

Bir nehir gibi susarım yüzünün deltasında  

Yanlış adresteydik, kimsesizdik belki  

Sarışın bir şaşkınlık olurdu bütün ışıklar  

Biz mi yalnızdık, durmadan yağmur yağardı  

Üşür müydük nar çiçekleri ürperirken

Gidersen kim sular fesleğenleri
Kuşlar nereye sığınır akşam olunca

Sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunu
Sustuğun yerde bir şeyler kırılıyor
Bekleyiş diyorum caddelere, dalıp gidiyorsun
Adını yazıyorum bütün otobüs duraklarına
Öpüştüğümüz her yer adınla anılıyor
Birde seni ekliyorum susuşlarıma

Selamsız saygısız yürüyelim sokakları
Belki bizimle ışıklanır bütün varoşlar
Geriye mapushaneler kalır, paslı soğuklar
Adını bilmediğimiz dostlar kalır yalnız
Yüreğimize alırız onları, ısıtırız
Gardiyan olamayız kendi ömrümüze her akşam

Gidersen kar yağar avuçlarıma
Bir ceylan sessizliği olur burada aşklar

Fiyakalı ışıklar yanıyor reklam panolarında
Durmadan çoğalıyor faili meçhul cinayetler
Ve ölü kuşlar satılıyor bütün çiçekçilerde
Menekşeler nergisler yerine kuş ölüleri
Bir su sesi bir fesleğen kokusu şimdi uzak
Yangınları anımsatıyor genç ölülere artık

Bulvar kahvelerinde arabesk bir duman
Sis ve intihar çöküyor bütün birahanelere
Bu kentin künyesi bellidir artık ve susuşun
İsyan olur milyon kere, hiç bilmez miyim
Sokul yanıma sen, ellerin sımsıcak kalsın
Devriyeler basıyor karartılmış evleri yine

Gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür
Bir tufan olurum sustuğun her yerde

AHMET TELLI

 ....

 

NARROW ALLEYS

This city will be ruined if you go

Songs of the sparrows will go too

I will sink in the delta of your absence

If you go, the crops will never grow…

Walls are ruined while walking on the land mines

Who will keep your name in these vagrant vines?

The philomel will never get back to his golden cage

I know, weekend will turn to an unclaimed baggage

A pair of ear rings in the drawer will blow the wind suddenly

Life it is, isn’t it? From one bondage to another bondage

Fog will spread to the lungs of the lovers in this city…

Where will the river pour down their amicability?

Life will falter; daylight will never hit the curtain

The miners in the cave will never scream with joy again

A joyful day will spring high without a reason

I will be the dark lonely cloud in the sky and I will rain 

Chains will be broken but the melancholy will survive

Who will recharge the battery of a dying heart at 12:45?

This city will be ruined if you go

It will snow to my hands, you will not know

Silence will take over my wordless destiny

Moon will dive into the lake not to glow any more

Children will never laugh loudly again, will never play

Those who lived an immemorable life die in a narrow alley.

This poem is inspired by Ahmet Telli's poem "Gidersen Yıkılır Bu Kent" (If you go, this city will be ruined.) In fact, some lines are direct translations. So it is more like an "appropriation" in a different language.

Buyuk Gece

kac kez hayretle baktım sana 

dunde başlamış bir pencereden
öylece durdum ve hayretle baktım
yeni kent, benim için
yasak kent gibiydi henüz ve inatçı manzara
kararmaktaydı; sanki ben
hiç yoktum. en yakınımdaki nesneler bile
çabalamıyordu anlaşılır olmak uğruna
yol, sokak lambasını itip geçiyordu
yabancıydı. sonra ötede
-bir oda, hissedilebilen ve lambanın ışığıyla aydınlanmış-
ramak kalmıştı katılmama, anlayıp kapattılar pencereleri
durdum. bir çocuk ağladı ardından
biliyordum güçlerinin nelere yettiğini
çepeçevre evlerdeki bütün annelerin
ama bütün o ağlamaların nasıl
teselli bulmaz dertlerden doğduğunu da biliyordum
şarkı söylemekteydi bir ses
beklentilerin de bir nebze ötesine sarkarak
ya da aşağılarda bir ihtiyar koyuveriyordu
sitem dolu öksürüklerini
acımayı bilen bir dünyanın karşısında haklı olan
kendi bedeniymişçesine
sonra bir saat vurdu
geç kaldım saymakta
yanımdan yuvarlanıp gitti
tıpkı bir yabancı oğlan çocuğu gibi
hani sokakta topu değil ama
kendisi yakalanan
başkalarının birbirleriyle onca oynadıklarından
hiçbirini oynamasına izin verilmeyen bir çocuğun durup başka yere
-nereye?- bakması gibi, durdum ve ansızın
anladım ki, sendin benimle oynayan, ey yetişkin gece
ve o zaman hayretle baktım sana
kulelerin öfkelendikleri
kadere dönüşmüş bir kentin beni kuşattığı
sır vermez dağların
meydan okudukları ve yakın çevrede duygularımın o rastlantılara
bağlı kıvılcımlarını açgözlü bir yabanıllığın küllendirdiği yerde
evet, ey büyük gece, bir ayıp değildi senin için beni tanıman
soluğun üstümden geçti
engin ciddiyetlere yayılmış gülümsemen ise, benliğime işledi

teslim olmak istiyorum.

yayıl yayılabildiğin kadar.

sen değil misin bir çobanın yüzünü,

bitip tükenmeyen hanedanların 

taşındığı kraliçe rahimlerinde, 

soyluluğun ve gelecekteki cesaretlerin,

taçlı başlara kazandırabildikleri ifadelerden

daha görkemli kılan kalyonların sessiz oymalarını taşıyan

şaşkın tahtalar dilsiz bir inatla açılmakta 

direndikleri deniz 

evreninin yüz çizgilerini alabildikten sonra, 

o zaman neden evet neden, 

ey acımasız gece, 

hissetmeyi bilen isteyen biri,

kendini açan biri,

sonunda neden benzemesin sana..

En guzel armagan:Kaybolmak

Yol bulunmayan yerde dolasin bugun.
Cunku
Kaybolmak gibi guzel bir armagan olamaz
Kendine vereceginiz...

Bir yolun bircok ifade tarzı oldugunu fark edin:
yaraticiligini aramak,
sezgiye teslim olmak,
bir iliskinin izini sürmek. ....

Birini secin
ve
bugun yolu olmayan yolda kaybolun.

Ozgurlugun icinde birkez daha farkedin,
Yalniz kalamazsiniz siz,
Kok falanda salamazsiniz,
O asirlik agaclar gibi hic olamazsiniz.

 Benliginizin reddettigi duygularla dolu yillar gecirmek yerine,
Yollarin olmadigi yolda kaybolun,
Kimlerin nerede oldugunu bilmeden.....

.