"O Kadin" 'in Ardindan...

Izlenen "O Kadin" filminin ardindan, acaba ayni senaryoda Yesim in hissettiklerini ben yazacak olsam, nasil yazarim diye dusundum bir an icin. Ve yazmaya basladim....

 ....Ne beklediğimi bilmeden, icinde bulundugum duzende hep daha iyi olmak icin yıllarca  bekledim.Sanki hayatımın yönü hic degismeyecek, o an hic gelmeyecekmis gibi...Kendime avuttum sadece!Evet yillarca avuttum kendimi! Bazen kendi kendime "Acaba yurudugum yolda karsima cikar mi?" diye sordum.Her yeni gune uyanisimda "Evet, bugun benim gunum olmali." dedim. Her yeni yil baslangicinda "Bu yil benim yilim olacak" dedim. Kendimi oylesine guclu bir koruma cemberi icine almistimki, cemberin disina cikmamak icin o kadar cok direndim. Aklim bana "Bugun olmadi.Ama yarin mutlaka." dedi; "Sadece bekle". Biliyordum aslinda kalbimin derinliklerinden bir fisiltinin geldigini.Ben ona yillarca kulak asmadim. Beklemeyi, yillarca beklemeyi tercih ettim.

Bazen yeni baslangiclar yapmaya calistim. Ama herseferinde yaptigim yanlislar, yasadigim hayal kirikliklari gozumun onunde belirdi . Tek duzenli birlikteligimin oldugu hayata bile mesafe koydum, koymak zorunda hissettim kendimi. Korkularimi saklamali, sonuna kadar direnmeliydim. Tekrar mutsuz olmayi, aci cekmeyi nasil goze alabilirdim ki? Neler hissettigimi an be an hatirliyordum ne zaman acaba yeniden mi desem. Hayal kirikliklarina, gecmise takilmis, kalmistim.Taki o an gelene kadar.

Gecmisi unutur olmaya baslamistim her gozgoze gelisimizde; her karsilasmamizda; her kacamak bakista... Bu tatli zamanlar tabiki o kadar uzun surmedi. Kendi kendime "Neden? Neden?" diye sormaya basladim. Baslarda sorulari cevaplamaktan kactim, bazen baheneler buldum. Ama sonunda yine pes ettim." Neden yolunu bekliyorsun?" diye bir soru yankilanip duruyordu icimde. Kendime yarattigim o cemberi kirma zamani gelmisti. Istemiyordum halbuki, kacmak icinde her yolu denemistim.Nafile!Her cabam bosa cikti. 

Bir gun o soruyu sormaya karar verdim. Soru soran bugune kadar hic ben olmamistim.Zordu, hemde cok zor. Karar vermistim bir kere. Bir sekilde cozulmeliydi hersey. Aldigim cevaptan sonra anladim kacamak bakislarin, karsilasmalarin en guzel zamanlar oldugunu, Hic cevaplanmasi gereken soru yoktu.Sadece o an vardi yasanan...Anin bana suprizleri vardi zaman zaman....

Ama ben o anlari yasamamayi istememistim. Istememeyi tercih etmistim.Nasil aldigim cevaptan sonra "o"na kizabilirdimki! ne yazikki bu benim tercihimdi, benim kaybedisimdi....