Kardan Adam...

 

 

Disarda inceden inceye, usul usul yagan kar tanecikleri… Sanki cocuksu sevincler ve acilar bulusmus kar ustunde. Kar topu oynayan dusler:kimi oylesine mutlu, kimi oylesine uzgun….Hep tanidik sorulari soruyorlar birbirlerine…

…. Ama bu sefer ben erken davranip soruyorum: kislari sever misin?

-“Evet!” diyorlar. “Kislari, kuslari, icimizdeki baharlari, hatta tropical yalnizliklari bile seviyoruz.” “Peki, ya yaz?” diye soruyorum. Iclerinden biri yuzume bakip haykiriyor “Hayir!” diye. “ Neden?” diye sormaktan kendimi alamiyorum. 

“Karsiliksiz ask diyor.” once. Yuzumde buyuk bir anlamsiz ifade, bana soylediklerini dinlemeye devam ediyorum. “Nedir karsiliksiz ask?” diye soruyor. Susuyorum…

“Kendi ellerinle yarattigin kardan adama asik olmak” diyor kisik bir sesle. Eriyip gidecegini bile bile sevmek…Sen onu yoktan yaratirsin.Sen yarattigin icin seninmis gibi hissedersin. Ne zaman cami aralasan,acsan seni orda bekledigini sanirsin. Cocuksu bir heves ve buyuk bir heyecanla birlestirmissindir her bir parcasini. Masumca… Yaptigini garipseyen digerlerine inat…Emek vermissindir, hemde cok! Ama zaman zaman karsisina gecip gerceklede yuzlesirsin:onunla sen cok farklisindir. Seni sevse bile kardan bir adam oldugunu hatirlarsin.Kış bitmeden eriyip gidicegini, baharin gelecegini,sonrada yaza karsi koruyamayacagini bilirsin.