The Duck with a Human Mind

İki ördek kavga ettiğinde – ki hiç uzun sürmez- bir süre sonra ayrıldıklarını ve farklı yönlere uçtuklarını görürüsünüz. Bir birlerinden ayrılınca güçlü bir şekilde kanatlarını çırparlar ve böylede kavga sırasında topladıkları aşırı enerjiyi atarlar üzerlerinden . Hiç bir şey olmamış gibi huzurla süzülürler.

Eğer ördekler insan zihnine sahip olsalardı, kavgayı düşüncede canlı tutar, hikayeler kurarlardı. Bir ördeğin hikayesi muhtemelen şöyle olurdu: ‘’ Az önce yaptığına inanamıyorum. On santim yanıma yaklaştı . Sanki gölün sahibi oymuş gibi davranıyor. Özel alanıma hiç saygısı yok. Bir dahaki sefere beni kızdırmak için başka şeyler yapacak. Bir dahaki sefere ona unutamayacağı bir ders vereceğim.’’ Böylelikle , zihin bir sürü hikayeler kurup durur ve aradan zaman da geçse , öfke ilk günkü gibi devam eder ve unutmaz.

Vücuda gelince , düşüncelerde kavga hala devam ettiğinden , vücut da gerçekle düşünceler arasındaki farkı bilmediğinden , bütün düşünceler için hormonal ve enerjisel tepkiler vermeye devam eder. Kavga halini yaşayarak hep kavgaya hazır tutar kendisini. Bir düşünce bir sonrakini tetikleyerek tamamen düşüncelerden oluşan zincirleme bir reaksiyona dönüşür..

Bir insan zihni olsaydı zavallı ördek böyle düşünecekti. Ama malesef bir çok insan aynı bu şekilde yaşıyor tüm hayatını. Bir çok olay gerçekte bitmiyor. 

(Eckhart Tolle Şimdinin Gücü)

 After two ducks get into a fight, which never lasts long, they will separate and float off in opposite directions. Then each duck will flap its wings vigorously a few times, thus releasing the surplus energy that built up during the fight. After they flap their wings, they float on peacefully, as if nothing had ever happened.

If the duck had a human mind, it would keep the fight alive by thinking, by story-making. This would probably be the duck's story: "I don't believe what he just did. He came to within five inches of me. He thinks he owns this pond. He has no consideration for my private space. I'll never trust him again. Next time he'll try something else just to annoy me. I'm sure he's plotting something already. But I'm not going to stand for this. I'll teach him a lesson he won't forget." And on and on the mind spins its tales, still thinking and talking about it days, months, or years later. As far as the body is concerned, the fight is still continuing, and the energy it generates in response to all those thoughts is emotion, which in turn generates more thinking. This becomes the emotional thinking of the ego. You can see how problematic the duck's life would become if it had a human mind. But this is how most humans live all the time. No situation or event is ever really finished. The mind and the mind-made "me and my story" keep it going.

We are a species that has lost its way. Everything natural, every flower or tree, and every animal have important lessons to teach us if we would only stop, look, and listen. Our duck's lesson is this: Flap your wings — which translates as "let go of the story" — and return to the only place of power: the present moment.

(Eckhart Tolle- The Power of Now)