Insan Neden Yazar?

Insan ne icin yazar diye bir soruyla basladim bugunku yazima. Orwell a gore yazmanin gerekceleri: para kazanmak, salt bencillik, estetik merak, tarihsel durtu ve siyasal amac. Sait Faik e gore ise tamamen “icini bosaltmak” icin (Profosyonel yardim almaksizi kendi basina terapi diyebiliriz buna). Bugun edebiyat dunyasindaki bircok onemli ismin ayni sebeplerden kaleme sarildigini dusunebiliriz. Cogumuz okur olarak yazarlarin ne icin yazdigi(amaclari) ile ilgilenmez, sadece eserlerine yoneiliriz. 

Bu soruyu kendime yoneltecek olursam: “Ben ne icin yaziyorum?” Bazen kafamdaki bir soruyu cevaplamak, bazen bilgimi paylasmak, bazen de hissettigim yogun duygulari bir kurgu icinde disari kusmak icin yaziyorum. Bazen ofkemi, bazen kirginligimi, bazen de mutlulugumu kisilerin isimleri acikca telaffuz etmeden paylasmam da yardimci olan yollardan biri yazmak.

Usta kalemlerin yazma sebeplerine bakacak olursak yukaridakilere ilaveten topluma karsi sorumluluklarindan gerekcesini ilave edebiliriz. Elbetteki yalnizca yazarlarin degil bir birey olarak hepimizin icinde bulundugu topluma karsi sorumluluklari var.Sadece yazarlarin topluma ulasim araclari yazi oldugu icin ozel bir itimam, ayrica bir ele alis gerektiriyor bence.

En buyuk sermayesi kelimeler olan bu guzide is gurubundaki degerli bireylerimizin bir kismi nedense toplum meselelerine uzak kalmayi yegliyorlar. ‘Uzak’ kelimesini acacak olursam “DUYARSIZ” kalmak, “soyutlamak” seklinde ifade edebilirim.

“Neden usta kalemler toplumsal olaylara kayitsiz kalmayi tercih ediyor?” Belki kiminin belirgin bir durusu yok, belki olanlarin bir kismida duruslarini acikca sergilemekten cekiniyorlar. Halk icinde bilinen bir tabirle ifade edecek olursam “suya sabuna dokunmak” istemiyorlar, sadece islerine gelen yonlere odaklanip, sorunun ana sebeplerini yada kendi cozumlerini dile getirmekten kaciniyorlar. Muhtemeldirki okuyucu kaybetme yani para kaybetme korkusuda, endiseside fikirlerinin ne derece aciklikla yazilacagini belirleyen bir unsur.

Biliyoruzki, hepimizin baktigini, ama bazilarimizin gorebildigini ancak en iyi yazarlar ifade edebilir. Onlarin eserlerine olan ilgimiz, onlari okuma sebebimizde onlarin belki bizden daha iyi gormeleri, veya gorduklerini bizden daha iyi anlatabilmeleri olabilir. Peki kelimelerle insanlari sarhos edebilen yazarlarimiz, neden bu becerilerini sorunlari acikca dillendirmek icin kullanmiyorlar? Yazilan kinama metinleri altina imza atmak yerine kelimelerle oynama sanatini kullansalar daha etkili olmaz mi? Olumu kutsayanlari kinasalar, cocuk istismari yapanlara olan kizginliklarinin acikca dile getirselerde bize yazinin gucunu kanitsalar iyi olmaz mi? En azindan bir konu hakkinda rahatsizliklarini acikca dile getirseler herhalde “Fatmagul’un sucu ne?” dizisine yaptiklari yorumlari dinlerken gosterdikleri duyarliliktan fazlasini gostermis olurlar biz siradan halktan olan kisilere.